میرزا آقا عسگری مانی
ﺣﻜﺎﻳﺖِ ﻳﺎﺭِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﻭ ﭘﻨﺞ گل ﺻﻮﺭﺗﻰ
ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮﺍﺏِ ﺳﭙﻴﺪ ﺻﺒﺤﺪﻣﺎﻥ ﺻﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﻜﻮﺕ
ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ! ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦﺍﻡ ﭘﻨﺞ ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺧﻮﺷﺒﻮﻯ ﭘﻨﺞ ﻧﮕﺎﻩِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﭘﻨﺞ ﭘﭽﭙﭽﻪﻯ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ! ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﻪ ﻫﺎﻳﻬﻮﻯِ ﮔﻮﻯِ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻰﻏﻠﺘﻴﺪ ﻧﻪ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝِ ﺳﺘﺎﺭگان ﭘﺸﺖِ ﺣﺮﻳﺮِ ﺁﺑﻰِ ﻣﻴﻨﺎ، ﺑﻞ ﭘﻨﺞ ﺑﻮﺳﻪﻯ ﭘﮕﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻐﻤﻪﻯ ﺷﺮﻗﻰ ﺑﮕﻮﺵ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ: ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ، ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻰ، ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ ﺳﺖ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ، ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﺳﺖ! رؤيا ﺑﻮﺩ ؟ ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ رؤيا ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﮔُﻞِ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﻣﻌﻨﻰِ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟!
ﻧﻴﻤﻰ رؤيا
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻋﺸﻖ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ!
ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺁﻩ..
ﺑﺨﺘﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﺎﻋﺮ
ﺧﻮﺍﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﻰﮔﺎﻩ
ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮِﻟﻄﻴﻒِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ
ﭘﻨﺞ ﮔُﻞِ ﺍﺯﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ
ﺑﮕﺬﺭﺩ؟!
ﻣﻦ ﺩﻳﺮْﺧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ!
ﭘﺲ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﮔﻞِ ﺻﻮﺭﺗﻰ
ﺑﺮﺟﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ:
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ
ﻧﻴﻤﻰ رؤياﺳﺖ ﺯﻧﺪگی
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ!
No comments:
Post a Comment